H Poveglia είναι ενα μικρό νησί κοντά στη Βενετία.
Θεωρείται το πιο στοιχειωμένο μέρος στην Ιταλία, και ακόμα και αν δεν πιστεύετε σε τέτοια πράγματα, σίγουρα θα συμφωνήσετε οτι η ιστορία του είναι αρκετά ανατριχιαστική....
Όταν η μαύρη πανώλη κτύπησε την Ευρώπη, η Βενετία αντιμετώπισε ενα τεράστιο πρόβλημα με τα πτώματα. Ο αριθμός των θυμάτων αυξανόταν με τέτοιο ρυθμό που δεν προλάβαιναν να θάψουν τους νεκρούς με αποτέλεσμα οι εστίες μόλυνσης να μεγαλώνουν και η επιδημία να εξαπλώνεται ακόμα πιο γρήγορα.
Έτσι λοιπόν η τοπικές αρχές αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την Poveglia σαν υπαίθριο νεκροτομείο, όπου τα πτώματα μεταφέρονταν και στοιβάζονταν σε μεγάλους σωρούς και αργότερα καίγονταν.
Η πανώλη όμως απλώθηκε τόσο απειλητικά στην πόλη, που η κοινωνία άρχισε να ζεί καταστάσεις παράνοιας απο τον φόβο και τον πανικό.
Στην αρχή, όσοι ήταν άρρωστοι, ή εμφάνιζαν συμπτώματα της αρρώστιας, υποχρεώνονταν σε κατ οίκον περιορισμό, και πολύ σύντομα τους “έκτιζαν” κυριολεκτικά μέσα στα σπίτια αφήνοντας τους να πεθάνουν.
Όσοι προσπαθούσαν να αποδράσουν εκτελούνταν επι τόπου. Όταν όμως τα μέτρα αυτά δεν απέδωσαν καρπούς, αποφάσισαν, οι τοπικές αρχές, να “εξορίζουν” στην Poveglia όλους όσους εμφάνιζαν συμπτώματα της αρρώστιας. Έτσι, εκατοντάδες άνθρωποι, ανάμεσα τους και μικρά παιδιά και βρέφη, συλλαμβάνονταν με την δικαιολογία οτι είχαν μολυνθεί, φορτώνονταν πάνω σε βάρκες που τους ξεφόρτωναν στην Poveglia.
Εκεί, ανάμεσα σε στοίβες απο πτώματα , αφήνονταν να πεθάνουν βασανιστικά μόνοι και αβοήθητοι. Υπολογίζεται οτι περίπου 160,000 άνθρωποι πέθαναν και κάηκαν στο νησί.
Η στάχτη απο τα πτώματα αναμείχθηκε με το χώμα του νησιού και έφτιαξε μια κολλώδη λάσπη που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Η επιφάνεια αυτού του εδάφους στέγνωσε στον ήλιο και έγινε μια ελαφριά γκρίζα σκόνη που αιωρείται στον αέρα και κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Οι ακτές του μικρού αυτού νησιού είναι μέχρι σήμερα γεμάτες απο απομεινάρια ανθρώπινων οστών και οι ψαράδες δεν πλησιάζουν στην περιοχή για να ρίξουν δίχτυα γιατί το πιο πιθανόν είναι να ψαρέψουν κομμάτια απο ανθρώπινους σκελετούς που βρίσκονται στον πάτο της θάλασσας.
Η τραγική ιστορία του νησιού , δεν τελειώνει όμως εδώ. Το 1922, μια ψυχιατρική κλινική κτίζεται στο νησί, το οποίο τώρα χρησίμευε για να απαλλάσσεται η αριστοκρατική Βενετική κοινωνία απο τους “ενοχλητικούς” ψυχοπαθής.
Την κλινική διευθύνει ένας γιατρός ο οποίος έκτισε το γραφείο του στον επιβλητικό πύργο του καμπαναριού που δεσπόζει από μακριά όλου του κτιρίου. Εκεί , σ'εκείνο το δωμάτιο, ο γιατρός αυτός, αποφάσισε να αρχίσει τα πειράματα του πάνω σε καινούργιες ιατρικές μεθόδους , χρησιμοποιώντας τους ασθενής ως ζωντανά πειραματόζωα.
Χωρίς τη χρήση αναισθητικού, ο γιατρός εφάρμοζε απάνθρωπες βασανιστικές τεχνικές στα θύματα του όπως πχ λοβοτομή με τρυπάνι ή με σφυρί και κατσαβίδι. Μετά απο χρόνια βασανιστηρίων , ο γιατρός άρχισε να παραπονιέται οτι και ο ίδιος βλέπει τα φαντάσματα των ανθρώπων που πέθαναν απο πανώλη. Τρελάθηκε και πήδηξε από το παράθυρο του πύργου να σκοτωθεί.
Πέφτοντας στο έδαφος δεν πέθανε. Ήταν ακόμα ζωντανός, όταν μια ομιχλώδης φιγούρα βγήκε απο το έδαφος, τον πλησίασε, και όπως διηγήθηκε αργότερα ένας νοσοκόμος, μπήκε μέσα στο σώμα του και τον έπνιξε.
Απο τότε το νοσοκομείο έκλεισε και στο νησί απαγορεύτηκε η είσοδος σε όλους.
Πρίν μερικά χρόνια, μια ιταλική οικογένεια , ζήτησε άδεια απο τις τοπικές αρχές να επισκεφθεί το νησί για να το αγοράσει και να χτίσει σ'αυτό τουριστικά καταλύματα. Η επίσκεψη τους τερματίστηκε απότομα πολύ πριν νυχτώσει. Οι ίδιοι αρνήθηκαν να σχολιάσουν τους λόγους της αποχώρησης τους και απέφυγαν οποιαδήποτε επαφή με τους δημοσιογράφους. Ζήτησαν μόνο ιατρική βοήθεια. Αργότερα έγινε γνωστό οτι στο πρόσωπο της κόρης τους υπήρχε μια πληγή που χρειάστηκε 20 ραφές.
Παρ όλες τις απαγορεύσεις , αρκετοί είναι εκείνοι που ξέφυγαν απο την περίπολο της αστυνομίας και κατάφεραν να αποβιβαστούν στο νησί. Όλοι είπαν οτι δεν θέλουν να επιστρέψουν εκεί ποτέ ξανά. Μια αφιλόξενη αίσθηση κακού σε κυριεύει μόλις πλησιάσεις.
Η μυρωδιά είναι αφόρητη και τα πάντα γύρω είναι απειλητικά. Πολλοί δήλωσαν οτι άκουσαν φωνές , κλάματα και μοιρολόγια ενώ η καμπάνα του καμπαναριού κτυπά μόνη της κάθε τόσο ανατριχιαστικά.
Τον τελευταίο καιρό, ένα κομμάτι του νησιού δόθηκε για αμπελοκαλλιέργεια με σκοπό την παραγωγή κρασιού. Αυτό το κομμάτι καλλιεργείται με ειδική άδεια μόνο τη μέρα.
ΠΗΓΗ: tapantaedo.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου